HOE IS HET TOCH ZOVER KUNNEN KOMEN ?

Het is misschien een vraag die menig hobbyist zich stelt wanneer hij terug kijkt op hetgeen hij heeft verzameld of gepresteerd . Bij mij was het een kriebeling of een ander gevoel dat kwam opzetten in 1981en mij sindsdien niet meer losliet. Mijn dagdagelijks voertuig een FORD-CAPRI van 1971 was aan vervanging toe en na menig garage bezocht te hebben bracht ik een eerste bezoek aan een Mercedes-Benz garage in Balen. Ik was al vlug in de wolken over een beige Mercedes, zo goed als nieuw en eentje die betaalbaar bleek. Het grootste probleem echter was : Hoe krijg ik Adrienne op dezelfde lijn? Onder het mom van veiligheid voor onze kinderen. Waarvoor gaan we werken ?En we mogen toch iets hebben in het leven stond enkele dagen later de verkoper met deze beige wagen voor de deur. En of, Adrienne er toch niet eens mee wilde rijden ? En toen Adrienne na een kort ritje de BENZ op de oprit parkeerde was ze overtuigd en kon het Mercedes-leven beginnen. Als een fiere pauw werd de wagen bij vrienden en familie geschouwd en begonnen de vakantieritten naar Duitsland en Spanje. En in 1983 plande we een reis naar Italië en omdat de trip niet in een keer kon zouden we halverwege overnachten. Na een beetje uitgerekend te hebben stelde ik vast dat de stad “STUTTGART “ halverwege was en ik wist dat ze daar een Museum van Mercedes hadden. Dus wij naar Italië en hielden wij halt aan het grootse fabriek met de draaiende ster in de Mercedesstrasse. Omdat het museum toen nog in het fabriek was reden wij in een Mercedes-bus onder de inkom door tot aan het Museum. Wat was dat voor een gevoel? Ik zelf zweefde door het museum en bekeek menig model en kon er maar niet genoeg van krijgen. Adrienne bracht me met de twee voeten terug op de grond met de melding dat we vandaag nog in de Dolemieten verwacht werden. Dus nog snel een modelautootje gekocht voor de kinderen en voor mij. En zo vlogen de jaren voorbij en werd mijn verzameling alsmaar groter en groter. Stilaan maar zeker veroverde zij de living. Bij de voorstelling van het één of ander model wist ik wel enkele prospectiefolders of gadgets te versieren. De eerste vitrinekast bleek na een tijdje een noodzaak om de vitrinekast van de eetkamer te ontlasten. Maar ja, een mens wil ook eens wat anders. Ik begon toen maar te klagen en zagen over het feit dat ik ook nog eens iets anders wou, een cabrio . Maar Adrienne bleek doof voor mijn verlangen en toen ik op een zekere dag op het werk in de krant las dat er een Mercedes- cabrio te koop stond verzond ik een list. Ik zou Adrienne bellen en zeggen dat ik een Mercedes-cabrio gekocht had en wachtte haar reactie af. Het klonk ongelofelijk maar zij berustte in het feit en toen ik haar vertelde dat hij nog niet gekocht was maar of dat zij ’s namiddags verlof kon nemen (voor mij was dat geen probleem) en dat we dan eens konden gaan zien. Enkele uren later stonden wij in Antwerpen op de grote markt en hadden wij een afspraak met een Italiaans pizzauitbater. Hij haalde al vlug de auto van 1983 uit de ondergrondse garage en hoe groot was mijn ontgoocheling. Het was geen cabrio. Maar Señor Fratello wist te vertellen dat het dak eraf kon en dat er een stoffen dak onder zat en al vlug bleek dat hij de auto weg deed gelet op financiële problemen met zijn zaak. Er werd overeengekomen dat mits een check-up in de garage “DE LIM” de verkoop zou doorgaan. Na enkele dagen stond de auto in de garage bij mij thuis en werden de eerste ritjes gereden met vrouw en kinderen. Het was een warme zomer in 1989 en onder het zoete muziek van Gerard Jolings “No more Bolero’s “ reden wij op zwoele avonden onder de groene bomen richting Abdij van Postel om aldaar te gaan pronken met onze SL. Onze SL kreeg jaarlijks zijn verplichte winterslaap en wanneer de bloesems verschenen werd hij terug bovengehaald. We reden van links naar rechts. En wanneer ik alleen was kon ik de verleiding niet weerstaan om op de ring rond MOL de pedaal eens goed naar beneden te duwen. Beroepshalve wist ik toen hoe te ontkomen aan verkeersboetes.” Het kan keren” : zei Bredero. Wanneer we na enkele jaren zo’n beetje uitgekeken waren op de korte tripjes en een uitnodiging kregen vanuit de Belgian Mercedes-Benz Club werden wij midden 1992 lid. Een nieuwe tijd brak aan. ’s Morgens ontbijt, ‘smiddags een lekker hapje en ’s avonds een prachtig verzorgde diner. We bezochten kastelen, parken en fabrieken. Kregen toegang tot plaatsen waar we anders nooit niet zouden komen. Maar ja, na een tijdje doken de eerste problemen op ! Onze auto was te jong en was zeker geen oldtimer. De toenmalige voorzitter Theo Knol wist ons toch te overtuigen om bij de club te blijven niettegenstaande we vaststelden dat menig lid ons liever zag vertrekken. Ik wist zeker dat wanneer ik de club verliet mijn tweejaarlijks bezoek aan het Museum in Stuttgart met de nodige privileges alsmede het fabrieksbezoek in Sindelfingen niet meer zouden kunnen doorgaan. Daarom bleef ik lid en elk jaar werd mijn auto toch een jaartje ouder. Het voordeel dat ik had was dat het model 107 van de band was gelopen in 1971 en tijdens de jaarlijkse algemene vergadering van de Mercedes-Benz Club ontstond telkens de discussie of de 107 modellen vanaf dan nog mochten meerijden of niet. Eind 1989 was het nieuwe model 129 gelanceerd. Ze geraakten er maar niet uit want enerzijds was hij inderdaad nog te jong maar anderzijds werd hij niet meer gemaakt …….(.en ik zweeg in alle talen). Na de oldtimerparade in Zolder in 1997naar aanleiding van de GRAND PRIX HISTORIC RACE merkte zelfs een jonge dame ons op het feit dat onze auto veel te jong was en niet had mogen meedoen aan deze parade, niettegenstaande de toelating van de technische commissie van de Club. Later zal blijken dat deze dame ook een 107 had maar dat zij wel geweigerd was. En zo bleef het nog vele jaren aanslepen. We schreven ons telkens maar in als het enigszins kon en wachtten dan maar af of we mochten meedoen. Ik geloof niet dat we ooit geweigerd zijn. Tijdens het Nieuwjaars diner van de BMBC in januari 1999 in Doel wist Emiel Colson mij te vertellen dat hij gehoord had dat er een 107 CLUB bestond in Hasselt. En dat hij ondertussen daarvan lid geworden was en of dat ik misschien ook geïnteresseerd was. Hij overhandigde mij een inschrijvingsformulier. ’s Anderendaags stuurde ik dit papiertje op naar een zekere “ CEUNEN PASCAL “ in Kuringen. Wanneer ik dan na enkele dagen later mijn eerste lidkaart 1999 thuis kreeg belde ik naar Pascal en werd een eerste afspraak vastgelegd in Kuringen . En zo zijn wij met ons tweeën enkele malen bijeengekomen om uiteindelijk tot de stichtingsvergadering in april 1999 van de huidige Mercedes-Club 107 te komen. Op 23 april 1999 was het dan zover; voor onze stichtingsvergadering hadden Pascal en ik beroep gedaan op onze vrienden binnen het mercedes-milieu. Om 20.00 uur stipt gingen we van start met 12 geïnteresseerden. Na enkele schikkingen werd het bestuur voorgesteld. Pascal werd voorzitter, Vic secretaris, Koen penningmeester en Emiel Colson werd ondervoorzitter. Vic werd gevraagd om een eerste rondrit in te richten en in te schrijven voor de Balense Oldtimermeeting op 16 mei 99. Al vlug verschenen de eerste donkere wolken boven het nog zo jonge clubje. De Belgische Mercedes- Benz Club liet weten dat ze niet opgezet waren met onze dissidente club en dreigde met van alles en onze ondervoorzitter ,Emiel, zag het ook niet meer zitten. Desondanks werd dit al vlug uitgepraat met het bestuur van de BMBC en werd Cyriel Vanoppen onze nieuwe ondervoorzitter. Op het einde van het jaar was onze club al uitgegroeid tot 36 leden. Pascal had graag een clubblad en zegde menigmaal : “Wij moeten ook een Beukske hebben”. Ik zei daarop dat we dat clubblad dan gewoon ‘ t Boekske moesten noemen en dat is dan ook zo gebleven. Het bestuur zou om de drie maanden vergaderen, er worden jaarlijks vijf rondritten ingericht alsmede een nieuwjaarsdiner ,een bowlingavond en een algemene ledenvergadering. Ook zou onze club een activiteit inrichten in het voorjaar. Verder zou onze club nog deelnemen aan activiteiten waarbij ze uitgenodigd wordt . Omdat Cyriel van beroep autobusbestuurder was werden ook plannen gesmeed om er met de bus op uit te trekken. Menigmaal heeft Cyriel ons met de bus naar Stuttgart , Sindelfingen , Essen en Bremen gebracht waarvoor onze eeuwige dank. Op de bestuursvergaderingen werden de voorbije activiteiten grondig geëvalueerd en zo nodig werden schikkingen getroffen om nog beter te kunnen doen. Daar waar in het verleden de bestuursleden rondritten organiseerden, kwamen nu meer en meer clubleden met het idee om zelf een rondrit in te richten. Hier en daar werd er wat aan geschaafd maar iedereen was best tevreden. De eerste edities van ons clubblad waren een samenraapsel van fotokopieën, bijgevolg werd in de loop van 2001 een beroep gedaan op de Drukkerij Lieten en werd mijn zoon, Tom, gevraagd om een website op te starten. Club 107 werd alsmaar meer professioneler en dit wierp dan ook resultaten af qua ledenaantal. Tijdens de A.L.V. van 04/04/04werd zelfs gevraagd om onze club te beperken tot 107 leden. Al vlug zijn de eerste jaren voorbij gevlogen en bleek onze club 5 jaar te worden. Het vijfjarig feest van onze club had plaats op 07/08/2004 en de regie was in handen van onze voorzitter Pascal. De plaats van gebeuren was Château de la Motte in Sint-Truiden . Na een kleine rondrit waren we daar samen gekomen . Tijdens de receptie werden er helikoptervluchten ingericht en kon menig prijs gewonnen worden. Nadien volgde een uitgebreid diner gevolgd door een bal. Menig clublid was tevreden dat hij kon overnachten in Hotel “PRAXA”. Nietwaar Fons ? Het ledenaantal tijdens steeg voortdurend en de organisatie van de rondritten werd ingewikkelder. Dus besloot het bestuur een beroep te doen op een evenementencommissaris, iemand die inzicht had in dergelijke zaken en de nodige tijd er wou insteken om kandidaat-organisators bij te staan. De keuze viel op Simon Almey en hij ging aan slag vanaf 2005. Hij werd dan ook het vijfde lid in het bestuur van onze club. Al vlug kwamen vanuit organisatorshoek de eerste positieve reacties binnen. De beslissing van het bestuur heeft menig twijfelende organisator over de streep getrokken. Tijdens de A.L.V. van 03/04/2005 weet Pascal te vertellen dat hij dat jaar zijn functie van voorzitter neerlegt wegens de bouw van zijn nieuw huis en vraagt aan mij om hem tijdelijk te vervangen. Wanneer Jean-Pierre Franssen een verzoek richt aan het bestuur om een workshop in te richten met de bedoeling aan de clubleden een meer technisch inzicht te geven van hun 107 wordt aan J.P.groen licht gegeven en gaan deze “TECHNEUTEN”-bijeenkomsten van start eind 2005 in Heppen. Zij zullen door vele clubleden bijgewoond worden. Begin 2006 is Pascal terug en is de ploeg terug compleet en organiseert Cyriel busuitstappen naar Essen en Stuttgart en menig clublid staat te trappelen om zelf een rondrit te kunnen organiseren. Wat een luxe ! Het jaar 2007 belooft er eentje te worden als de voorgaande jaren . Maar tijdens de bestuursvergadering van 9 februari 2007 weet Pascal te vertellen dat hij het voorzitterschap voor bekeken houdt. Zijn werkdruk laat hem niet langer toe om deel te nemen aan uitstappen laat staan om nog langer voorzitter te zijn. Het is dan ook tijdens de A.L.V. van 01/04/2007 dat het nieuwe bestuur wordt voorgesteld. Aan het roer komt Koen , Cyriel,Simon en Vic blijven op post en Erwin Gerets neemt de taak over van Koen als penningmeester, te weten dat Erwin al verschillende jaren assisteerde bij de boekhouding voor de club . Ook nu gaat het clubgebeuren zijn gewone gang . De jaren 2007-2008 vliegen voorbij . En dan is er 2009 onze club bestaat 10 jaar. Pascal hield woord want hij had bij zijn ontslag belooft om voor een laatste maal de organisatie van het 10-jarig bestaan op zich te nemen. Op 3 juli 2009 weet Cyriel tijdens de bestuursvergadering te vertellen dat hij ernstig ziek is en dat genezing lange tijd zal duren. Op 01/08/2009 was het weer feest want onze club bestond 10 jaar en werden wij ‘s morgens verwacht aan de kade in Hasselt-Stokrooie voor een brunch en dit tijdens een boottocht . Daarna was er een kasteelbezoek in Genoelselderen en als afsluiter een diner in Kasteel Villers 14 in Leut. Het 10-jarig feest was zo snel voorbij gevlogen en vooraleer je goed beseft wat er gaande is ,was het over. In het najaar bezochten wij Cyriel enkele malen maar spijtig genoeg zagen we de toekomst somber in. Hij overlijdt op 04/02/2010. Tijdens de bestuursvergadering van 02/04/2010 wordt wederom vastgesteld dat de winteractiviteit in het voorjaar (feb/mrt) geen succesformule is. Na karting- en mini-golfavonden te hebben ingericht en de slechte opkomst daarna wordt later definitief beslist om deze voorjaarsactiviteit van de agenda te schrappen. De bowlingavond in het najaar wordt wel behouden als laatste activiteit van het werkjaar. De volgende A.L.V. op 11 april wordt Freddy van Winkel verkozen als ondervoorzitter. Eén van de opmerkelijkste uitstappen in 2010 was in augustus, toen gingen we links rijden in Engeland natuurlijk ! ’t is wel plezant geweest maar ’t is toch niet mijn ding. Ach ja, Jef en Lut zijn getrouwd in Juli en wij mochten mee naar het gemeentehuis met onze 107 en daarna was het receptie. Tijdens de A.L.V. van april 2011 komen wij te weten dat Koen een nieuwe firma heeft gevonden voor het drukken van ons clubblad. Wij weten echter dat echtgenote Rita de hoofdredactrice is. Later zullen we inderdaad vaststellen dat de kwaliteit enorm verbeterd is . Ook in 2012 verloopt alles van een leien dakje. Hier en daar moet er aan de één of andere activiteit wat gewerkt worden maar het zijn maar kleine details . Zo is er de A.L.V. van 07/04/2012 om 17.00 uur waarbij de opkomst op een zaterdagavond bijzonder laag bleek te zijn en in de toekomst niet meer zou herhaald worden. In juni hadden we een tweedaagse “ Route du Maquis” ingericht door Joris Van Roy. Het hotelletje was de vrijdagavond reeds volgeboekt . ’t Leven kan hard zijn. Iets nieuws sinds 2012 is onze vertegenwoordiging van onze club op oldtimerbeurzen. Mechelen was de eerste op 20& 21 oktober. Freddy had ervaring om een stand op te stellen, Stijn Maris ontwierp een ontwerp om op de rol-ups te zetten welke geschonken werden door Marcel Palmers. Als ook de receptietafels werden door Patrick Hoebers speciaal gebracht naar Mechelen. Vele leden brachten een bezoek aan onze stand en de twee dagen vlogen voorbij. En dan was er de oldtimerbeurs in Hoogstraten op 20 & 21 april 2013. Onder het motto “ veel beloven en weinig geven …… “ Er was een gebrek aan alles , je moest aandringen om iets van de organisatie te krijgen niettegenstaande dit beloofd was. Tot overmaat van ramp hebben we twee dagen in de kou gezeten. We hebben ter plaatse niet gezweet en de “ Duvel” bleef kou . Buiten de verzorgde 2° Mergellandrondrit van Nico en de 2° mooie zomerrit van Freddy gingen wij in juli op stap naar de Champagne. Het was ook voor de tweede maal dat wij er naartoe reden. Het was dus een refill edition . Wij hebben er gedronken en gedronken en gezweet en gezweet. ’t Was lekker koel in Aulnenhof in Walshoutem tijdens het afsluitingsdiner. Daarna maakte we met Patrick een leerrijke uitstap naar Inden(D) op zoek naar Bruinkool, wat een gat hadden ze daar gemaakt. En als afsluiter gingen we met Jos op zoek naar de Molens. Omdat wij het niet kunnen afleren stonden wij wederom op de oldtimerbeurs in Mechelen. Het was een heruitgave van het jaar daarvoor. Spijtig dat we in 2014 niet naar daar kunnen gaan. En dan is er ook 2014,……maar daar weet iedereen nog alles van tenminste voor zover zij aan onze activiteiten deelnamen. Bij deze dan ook mijn dank aan de collega’s van het bestuur, aan Rita voor het steeds in mekaar zetten van het hoogkwalitatief clubblad, aan Stijn voor de jaarlijkse gratis lidkaarten en ook voor de mooie vernieuwde website, en aan de vele clubleden die menigmaal onze activiteiten sponseerden. En in het bijzonder de organisatoren van al onze activiteiten en natuurlijk de vele leden die steeds van de partij waren tijdens de één of andere bijeenkomst.

Vic Hollants, sinds 1999 en nog altijd jullie secretaris.